Hiçbir şey suskunluğun verdiği üzüntüyü yok edemiyor. Ve o suskunluktan çıkan binlerce anlam insanı nefessiz bırakıyor. “Hani” diyorsun “hani öyle bir kasırga çıksa da alıp götürse içindekileri. Ya da bu suskunluğun dibine vursa seni” Ama ne o kasırga geliyor ne de o suskunluk bitiyor… Her şey uzuyor… Uzadıkça yalnızlaşıyor… Yalnızlaştıkça sorular çoğalıyor… Hiçbir soru cevapsız değil ama çoğu soru dilsiz kalıyor bazen… Hayat ya da hayatındaki birçok insan seni suskunluğuyla cezalandırıyor. Ve anlıyorsun; hiç kimseye böylesi bir tutkuyla bağlanmamalısın. Ne bir sevgiliye, ne bir dosta ne ablaya, abiye, kardeşe ne de herhangi birine… Bağlandıkça dile geleceği yerde sesler sağırlaşıyor… Kimi zaman köreliyor… Kimi zamanda beklenmedik şekilde dile geliyor… Bu bir karmaşadır… Ve her karmaşa çözülmeyi bekler… Çözümsüz kalan her suskunluk yeni düğümler atar insanın içine…
Fotoğraf: http://foureyes.deviantart.com/art/Silent-Words-1189359
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder