Ressamlar genelde zamanında anlaşılamayan ve ölümlerinden sonra eserlerinden bazıları dudak uçuklatan rakamlarla alıcı bulan kişiler olarak yankı bulur sosyo-kültürel zihnimizde… Nitekim Avusturyalı ünlü sembolist ressam Gustav Klimt şu ana kadar tablosu en pahalıya satılan ressam olarak gazetelerde yer aldı geçenlerde. Düşünüyorum da reklamı iyi yapılan sergiler veya “En”lafının pırıltısı olmasa gazetelerde Klimt ya da yerli/ yabancı herhangi bir ressamla ilgili bir haber kaç sütun kaplayabilir ülkemizde ve kaplasa bile kaç kişi bunu ilgiyle takip eder acaba?Klimt deyince aklıma Öpücük tablosu gelir. Her tablosu gibi hem hayranlık uyandıran hem de tartışmalar yaratan tablo. Bir erkeğin bir kadını öpmesi gibi sıradan bir konudur işlenen ama bedenlerin ve yüzlerin aldığı pozisyon ve sembollerdir onu diğer yüzlerce aynı konulu eserden ayıran. Bir yoruma göre sevgi karşısında zamanın önemsizliği ve ebediyet duygusu hakimdir bu tabloya bir başka yoruma göre erkeğin aşk için kendini unutuşu, bir diğerine göre ise kadının sevgiye çaresiz teslimiyeti. Postmodernist akımlardan aldığım cesaretle benim bu tabloya bakınca anladığım ise şu: gördüğünüz gibi bu tabloda erkek ve kadın bedenlerinde ayrı şekiller var, erkekte dikdörtgenimsi rengarenk şekiller, kadınınkinde öbek öbek çiçekli şekiller, ve ikisinin sevgisinden ve temaslarının doğallığı ve uyumundan doğan üçüncü bir gurup şekil. Bu üçüncü gurup resimdeki mesajı taşıyor bana göre. Sevgi iki taraf birbiriyle uyumluysa ve birbirini radikal olarak değiştirmeye çalışmıyorsa işte böyle güzel bir ürün ortaya koyabilir yoksa tek taraflı bir sevgiden ya da tarafların birbirinin değişmeyecek huylarını değiştirmedeki nafile çabalardan böyle abartısız, sade ama aynı zamanda göz alıcı bir eser çıkması beklenemez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder