Herkesin yalnızlığı kendine ait. Kalabalık içinde yalnız olanlar var, kendini bir eve kapayıp münzevi gibi yaşayanlar ya da yalnız olmadığı yalanını kendi kendine kabul ettirmeye çalışanlar var. Oysa herkes biraz yalnız, herkes biraz kimsesiz.
Kimi inkar eder yalnızlığı ve beceremez yalnız kalmayı. Beceremez kendi kendine sohbet etmeyi. Kendiyle arkadaş olmayı. Oysa ne kadar geç kabul edersen yalnız olduğunu o kadar ağır gelir sonradan. Yaşlandığın vakit , bir başınalığında evin sessizliğine katlanamaz yüreğin. Hep sözler duymaya alışmışsındır, kahkahalar, ağlayışlar. Hiç bilmemişsindir sessizliği. Anlam veremezsin. Katlanamazsın. O sessizlik seni yılan gibi sokar zehirlenirsin.
Oysa yalnız kalabilmeyi de öğrenmeli insan. Kendi sessizliğinde, öylece oturabilmeyi. O koca şehirde kalabalıklar arasında bir parkın aşınmış bankında oturup kendi yalnızlığından keyif alabilmeyi öğrenmeli. Bazen insanlarla dolu çevresinden kaçıp kendi yalnızlığında almalı soluğu. Tekrar kalabalıklar arasına döneceğini bilmek katlanılır kılar çünkü yalnızlığı.
Herkesin yalnızlığı kendine ait. Ve o korkulan yalnızlık, katlanılamayan yalnızlık, değerini bilene çok şey öğretir aslında. Bu yüzden öğrenmeli insan yalnız kalabilmeyi...
1 yorum:
Çok yalnız hissettiğim bir anda yazını okuyorum. Ve yazın da senden bir parça olduğu için yalnız olmadığımı anlıyorum:)
Yorum Gönder