arada sırada olurdu önceden. şimdilerde ara sıra dinlemiyor ne vakit aklına eserse o zaman uğruyor bana. öyle izin almak falanda yok. ansızın alakalı alakasız çat kapı dalıyor içeri.-ne oluyor ne yapıyorsun böyle paldır küldür girilir mi içeri dedim bir seferinde.
-sen istemeseydin ben burda olmazdım dedi cevabı hazır bir şekilde
-ama diyecek oldum, diyemedim.
kaldım öylece.
haksız sayılmazdı çünkü.
ben izin vermesem, giremezdi içeri esir alamazdı ruhumu ve bedenimi.
tuhaf şey.
evet kabul ediyorum ben tuhafım ama o benden tuhaf, standart üstü hatta. hep en olmadık zamanlarda dahası keyfimin az çok yerine geldiği vakitler vurup gitmiyor mu deli ediyor beni!
son zamanlardaki zayıflığımı kullandığının farkındayım. o da güçlü olduğunun farkında!
öyle bir duygu ki bu ; iki kişi veya iki kararın arasında kalmak değil ama. karışık bir şey. nasıl desem hani böyle pek çok şeyin özellikle zıt anlamlar arasında kalmak gibi. evet evet sanırım böyle bir şey. iyi ile kötü , siyah ile beyaz , yaşamla ölüm , sessizlik ile çığlık atmak vb. anlamlar , olaylar arasında kalmak gibi işte.
birkaç gündür birkaç ay önce aldığım ama henüz bakabildiğim bir kitabı okuyorum. çoğu birbirinden bağımsız hikayelerden oluşuyor. ama derin, bir o kadar da etkileyici hikayeler. yazarı kadın ama ilginçtir kahramanları erkek. onların ağzından aktarıyor yaşananları. yine ilginçtir ki her kahramanda kendimden bir şeyler buluyorum. işte o kahramanlardan biri hatta birkaç tanesi şu cümleyi tekrarlıyorlar arada ;
“bir gün herkes kendisi olsun”
sanırım yukarıdaki arada kalmışlığım da bu cümlede gizli. derinlerdeki kendimi, beni bulamadığımdan belki de tüm bu karışıklık!
Kimbilir?
Kimbilir?
1 yorum:
"Bir gün herkes kendisi olsun" ile "catkapi", "paldir küldür" arasindan dogrudan bir bag var. "Yabancilasmanin" panzehiridir bunlar. Cok hos. Sagolun.
Yorum Gönder