"büyük kent insanının sık kullandığı uyuşturucularından biri de HIZ." der engin geçtan hayat isimli kitabında.ki benim için iki ile çarpılmalıdır kanımca bu birim. nasıl ne zaman ne şekilde peydah oldu bilmiyorum ama kendimi bildim bileli yetişecek bir yerim olmasa da yapacağım işler, gideceğim yerler sanki üzerimde bir yükmüşcesine bir an önce onlardan kurtulmak istercesine neredeyse koşar adım hallederim dışardaki işlerimi.
bu bir hastalık mıdır bilmiyorum. fazla hatta çok fazla dakiğimdir aynı zamanda. randevularıma hep zamanından önce giderim. güzergahım üzerindeki tüm toplu taşım araçlarının saatlerini bilirim bu da bana zaman kazandırır vs. ama sadece o kadar. vakit nakittir sözü hoş bir sada imiş sadece baki kalan bu kubbede. tersi olsaydı zati "bil geyts"den zengindim şu an şu kubbede.
belki sırf bu hız nedeniyle çoğu zaman ineceğim zemin kat yerine bulunduğum katın numarasına basıyorum asansörde ama ilginçtir bugüne değin aracın geldiği istikamete alınmak üzere dolmuş parası uzatmadım ya da ters istikamete giden araca binmedim. lakin yine de ayda ortalama bir şemsiye kaybetmişliğimi (unutmuşluğumu) de itiraf etmeliyim bu hız yüzünden.
yine de bazen iyice yorulduğumda ya da geçtan'ın bu sözü aklıma geldiğinde bir yolunu bulup şehrin olağan akışının dışına atabildiğimde kendimi, yavaşlar dünya yıkılsa umursamaz bir halde etrafı, insanları, araçları, dükkanları seyrederek adeta yaşamı sindirerek yürürüm.
iyi geliyor.
tabi yürürseniz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder