Ilık bir Ege akşamı...Balkondan manzaraya bakıyorum.Bir yanımda denize doğru uzanan yemyeşil orman, bir yanımda yeşillikler arasındaki şirin, beyaz evleriyle Gölköy. Ve tam karşımda, masmavi Ege. Masamın üzerinde neler var önemli değil.Ama altında, bacaklarımın dibinde iki dostum var.Şımarık ve Boncuk.Aslında benim köpeğim değil ikiside...Hergün bu saatlerde beraber gelirler, kendilerini bana sevdirirler, biraz oturup giderler.Hiçbirşey istemezler, bir tek sevgi alırlar benden.Ve sevgi verirler bana.Ben bu güzel ortamın keyfini çıkarırken, müzik setinden gelen melodiye kayar kulağım birden.Bir Funda Arar-Ferhat Göçer düeti.Ve bu yazı yazılmaya başlanır.
"Anladım sonu yok yalnızlığınhergün çoğalacak.Her zaman böylemiydi? bilmiyorumsanki, dokunulmazdı çocukken ağlamak.Alışır her insan, alışır zamanlakırılıp, incinmeye.Çünkü, olan yıkılıp yıkılıp, yeniden ayağa kalkmak".
Funda Arar'ın o muhteşem yorumuyla başlar şarkı.Ve o garip, tarifsiz duyguyu düşündürür insana; yalnızlık.Ama yalnızlık, o bildiğimiz yalnızlık değildir. Bambaşkadır o yalnızlık ve ancak hisseden anlayabilir, ve o bile anlatamaz onu.Issız bir sokakta tek başına gitmenin yalnızlığı değidir o...ya da bir odada tek başına oturup, kapıyı çalacak birinin beklendiği yalnızlığa da benzemez.İnandığın bir şeyi, sana karşı olanların arasında tek başına savunurken hissettiğin yalnızlıkta değildir o.Bir garip yalnızlıktır.Ve sadece yalnızlıktır.Sedece yalnızlık.Olmayanın hayalidir, özlemidir o yalnızlık.Ne arkadaş, ne dost, ne kardeş, ne anne, ne baba...hiç biri o yalnızlığın yaşattığı boşluğu dolduramaz.Aileyle geçirilen mutlu zamanlar, dostlarla geçirilen dolu zamanlar, işte geçirilen yoğun zamanlar...sokaklar, caddeler, mahalleler, kentler...kalabalılar içinde bile tek başına olmaktır o yalnızlık...tek başına!Çevrende bir sürü ayrı dünya vardır...tıpkı senin gibi. Oysa o yalnızlığın aradığı, iki ayrı dünyanın bir araya gelip tek bir dünya olabilmesidir.
Bir mucizedir o yalnızlığın çaresi!Senin dünyana katılabilecek , seni dünyasına katabilecek ve birlikte tek bir dünya yaratabileceğiniz birisidir, seni o yalnızlıktan çekip çıkaracak olan! Bilirsin O'nu...yüzünü hiç görmesen de, sesini hiç duymasan da bilirsin O'nu.Hissedersin varlığını.Ama aramazsın, arayamazsın...bulamamaktan korktuğun için.Sedece beklersin...Belki, bir gün, bir yerde diyerek.Şansın varsa hayatının baharında, o yalnızlık seni yormadan bulursun O'nu.Ya da yorulursun içindeki yalnızlıktan...Ve beklemekten de vaz geçersin.Yalnızlığa alışırsın.Ama hissedersin hala O'nu...sadece hissedersin.Beklemezsin.Ve beklemekten vazgeçtiğin bir anda bir yerde, hiç beklemezken, hiç tanımazken...bir çift göz, bir gülüş, ya da ifadesi olmayan bir şey " işte o " diye düşündürür sana.Ve "o" "o" dur gerçekten.İçin titrer, yaşama sevincin güçlenir, kuruyan hayallerin yeniden filizlenmeye başlar.Artık sabahları daha dingin uyanırsın...uykuların daha bir huzurludur.İşe bir başka gidersin, eşe, dosta, arkadaşa, kardeşe daha bir başka pırıltıyla bakar gözlerin.Sadece O' nun var olduğunu görmek ve bir şekilde " tanımak" bile hayata gülmeni sağlamaya yeter.
Bu güzel duyguların sarhoşluğuyla , günün bir vaktinde, bir yerlerde, birileriyle bir manzaraya karşı oturuken bir melodi takılır diline.Mırıldanırken düşünürsün bir yandan...Yılları, yolları, yorgunlukları, yılgınlıları, zamanı, zamansızlığı..."Geç mi geldin yoksa?" diye sorarsın O'na, sessizce." Ya da ben mi çok geç kaldım?".Sana cevap vermez.Çünkü sorunu duymaz."Varmış ya.Oda bana yeter " dersin.Yıllar önce öğrendiğin suskunluğuna dönersin. Denize gözlerin dalar...Yalnızlığınla selamlaşır ve " sessiz feryadına... Belki de Ferhat Göçer'le devam edersin"Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş, beklemekte.Acılar gözlerini dikmiş yürümekte.Bekliyorum...bekliyorum...bekliyorum.Hadi gelin üstüme , korkmuyorum.Bulutlar yüklü, yağdı yağacak üstümüze hasret, Yokluğunla ben başbaşayız nihayet. "
1 yorum:
Your blog keeps getting better and better! Your older articles are not as good as newer ones you have a lot more creativity and originality now keep it up!
Yorum Gönder