Bu kentin sokaklarında içimde seni taşımadan yürümeyi denedim. Gökyüzüne dikili gözlerle dünyaya aldırmadan ve dahası sana aldırmadan. Kuşlara baktım sonra ve insan yüzlerine... Başka bir kentte hala nefes alıyor olduğunu düşündüm ve aşkın hala ceplerinden birinde durduğuna inandım. Sokaklar boyu yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm... Gidecek bir yeri olmayanlara özgü o hüzünlü kayıtsızlıkla öylesine... Yürüdükçe kaçacağımı sandım ve her adımda senden ve içimdeki karanlıktan bir adım daha uzaklaşacağımı da... Tüm sabah, güneşin o parlak ışıklarına rağmen küçük bir karanlık yarattım kendime ardımda bıraktığım adımlarla...
Bir çay bahçesinde oturup çay içtim. Arkası dönük şu adamı sana benzettim. Uzun uzun baktım, onun bahar güneşi vurmuş sırtına. Aklımın içinde bir şarkı ile oturup durdum orada. Eski günlerden yadigar küçük bir kalp çarpıntısına dönüştü aklımın melodisi. Ağladım... Masanın üzerinde duran boş çay bardaklarına, dolu kültablasına bakıp kendime kızdım sonra. Akıp giden insan selinde yitip gitmek için hiç bir istek duymadığımı farkettim neşeli bir insan kalabalığına bakarken. Bu, aşktan yoksun kalple hayatın içinde ama aslında ondan çok uzakta olduğumu farkettim kederle...
"Kalk ve yürü...Yürü ve uzaklaş...Uzaklaş ve kaç..."dedim kendime. Kalk, yürü ve karış hayatın içine. Aşka inanmaya devam et. Uzakta nefes alan ve nefes aldıkça aşka ortak olan hiç tanımadığın bir adam olduğuna inanmaya devam et. Hayatın ortasında bir ağaç gibi yalnız durduğunu ve o ağacın gün gelip kederli sarı yapraklar yerine neşeli yeşil yapraklarla dolacağına inanmaya devam et...
Kalkıp yürüdüm aklımda bir şiirle:
"Günler öylece kendi kendine geçsin diye
Bir camın arkasında durdum
Bana dokunmasın hiçbir şey
Hiçbir şey yarama merhem olmasın
İyileşecekse hiçbir şeysiz iyileşsin diye
Bir camın arkasında durup
Akan hayata ve zamana baktım." *
Senin sıcağından, bir şiirin serin gölgesine sığınıp yürüdüm...
Şiir: Birhan Keskin
Resim: http://www.deviantart.com/print/3024813/
1 yorum:
şiir tadında bir yazı bu..tadı damakta bırakan...
Yorum Gönder